एक मां का ज्ञान कहेता है की गुरु सबसे बडा होता है

एक मां का ज्ञान कहेता है की गुरु सबसे बडा होता है,

एक समय की बात है,

विक्रम संवत के ३०० साल पुर्व की बात है, तभी मगध धनानंद के प्रभाव के तले घुटल के बल पे टीका हुआ था,

तभी महान आचार्य विष्णुगुप्त चाणक्य मगध को धनानंद से मुक्त कराने के लीये सच्चाई की लडाई लड रहे थे, एक समय एसा आया की धनानंद ने महान आचार्य विष्णुगुप्त चाणक्य, चंन्द्रगुप्त की मां मुर्रा और चंन्द्रगुप्त मौर्य तीनो को पकड लीया, 

आपको ज्ञात होगा की धनानंद कीतना कृर था तो सजा भी उससे ज्यादा देता था, 

और तुरंत सजा सुनाई गई सजा ये थी की चंन्द्रगुप्त अपने आचार्य को मारे और अपनी मां को छुडा के जा सकता है, चंन्द्रगुप्त सोच में पड गया की अब करुं तो क्या करुं जीससे मा और गुरु दोनो को बचाया जा सके, 

तभी अचार्य बोले चंन्द्रगुप्त तुं मुझे मार दे और अपनी मां को छुडा ले क्युं की मां सबसे बडा गुरु है, मा से बडा कोई गुरु नही है ईस सृष्ठी में, मां ने गुरु के वचन सुने और मां बोली बेटा चंन्दु मुझे मार दे मुझे मार देने से अखंड भारत के सपने को भी पुरा कर सकेगा और गुरु बचे रहे तो चंन्दु हजारो पैदा हो सकेगा,

मेरे रहेने अच्छा है की तु गुरु को बचा ले और मुझे मार दे,

आचार्य और चंन्द्रगुप्त की मां के बीच ये बात चलती रही मगर गुरु ने अपनी जीद छोडी नी आखीर धनानंद ने चंन्द्रगुप्त की मां मुरा को मार दीया,

सेवा विनतभावेन, गुरोराज्ञानुं पालनम् 

य: करोति बीनाव्यजम् शिशष्य प्रवरस्मृ:

गुरु ने तो मां को महान बताया मगर मां के हीसाब से गुरु से बडा कोई नही है.

एक अर्ज मेरी सुनलो, दिलदार हे कन्हैया ।।

एक अर्ज मेरी सुनलो, दिलदार हे कन्हैया ।। 

कर दो अधम की नैया, भव पार हे कन्हैया ।।... 

अच्छा हूँ या बुरा हूँ , पर दास हूँ तुम्हारा । 

जीवन का मेरे तुम पर, है भार हे कन्हैया ।। 

एक अर्ज मेरी सुनलो, दिलदार हे कन्हैया ...

तुम हो अधम जनों का, उद्धार करने वाले ।

मैं हूँ अधम जनों का, सरदार हे कन्हैया ।। 

एक अर्ज मेरी सुनलो, दिलदार हे कन्हैया ...

करूणानिधान करूणा, करनी पडेगी तुमको । 

वरना ये नाम होगा, बेकार हे कन्हैया ।। 

एक अर्ज मेरी सुनलो, दिलदार हे कन्हैया ...

ख्वायश ये है कि मुझसे, दृग बिंदु अश्रु लेकर । 

बदले में दे दो अपना, कुछ प्यार हे कन्हैया ।। 

एक अर्ज मेरी सुनलो, दिलदार हे कन्हैया... 

कर दो अधम की नैया, भव पार हे कन्हैया ।।

जय श्री राधे श्याम.......

darashan do ghanashyam nath mori - Krishna bhajan

Darashan do Ghanashyam nath mori, ankhiyan pyasi re 
man mandir ki jyoti jagado, ghat ghat basi re 

mandir mandir murat teri 
phir bhi naa dikhe surat teri 
yug bite na ai milan ki 
puranamasi re  

dvar daya ka jab tu khole 
pacham sur me guga bole 
adha dekhe lagada chal kar 
pahunche kasi re  

pani pi kar pyas bujhaun 
naino ko kaise samajhaun 
ankh michauli chhodo ab 
man ke basi re  

nirbal ke bal dhan nirdhan ke 
tum rakh vale bhakt jano ke 
tere bhajan me sab sukh paun 
mite udasi re  

nam jape par tujhe na jane 
unako bhi tu apna mane 
teri daya ka at nahi hai 
he dukh nashi re 

aj phaisala tere dvar par 
meri jit hai teri har par 
har jit hai teri mai to 
charan upasi re  

dvar khada kab se matavala 
mage tum se har tumhari 
narasi ki ye binati sunalo 
bhakt vilasi re 

laj na lut jaye prabhu teri 
nath karo na daya me deri 
tin lok chhod kar ao 
gaga nivasi re

Darashan do Ghanashyam nath mori, ankhiyan pyasi re - 2

Paayoji mainne ram ratan dhan paayo - hindi bhajan

Paayoji mainne Ram ratan dhan paayo - 2

Vastu amolik dil mera sataguru - 2
kripaa kari apnaavo 

Paayoji mainne Ram ratan dhan paayo 

janam janam ki punji paal - 2
jag mein sakhovaayo

Paayoji mainne Ram ratan dhan paayo 

kharcha na koi chor na lutai - 2
din din badhat savayo 

Paayoji mainne Ram ratan dhan paayo 

sat ki naav khevatiya satguru - 2
bhavsagar taravayo 

Paayoji mainne Ram ratan dhan paayo 

meera ke Prabhu giridhar nagar - 2
harash harash jas gaayo 

Paayoji mainne Ram ratan dhan paayo - 2....

Shree Ram bhajan 

जीनके हदय श्री राम बसे

जीनके हदय श्री राम बसे ओर को नाम लीयो ना लीयो 

जीनके हदय श्री राम बसे ओर को नाम लीयो ना लीयो

कोई मांगे कंचन सी काया 

कोई मांग रहा प्रभु से माया

कोई पुण्य करे 

कोई दान करे

कोई दान क्रोध बखान करे

जीन कन्या धन को दान दीयो 

जीन कन्या धन को दान ओर को दान दीयो ना दीयो

जीनके हदय श्री राम बसे ओर को नाम लीयो ना लीयो

कोई घर में बैठा नमन करे

कोई हरि मंदीर में भजन करे

कोई गंगा जमना स्नान करे

कोई काशी जाके ध्यान धरे

जीन मात-पीता की सेवा की

जीन मात-पीता की सेवा की तीरथ स्नान कीयो न कीयो 

जीनके हदय श्री राम बसे ओर को नाम लीयो ना लीयो...२

श्री राम भजन 

જશોદા ! તારા કાનુડાને - નરસિંહ મહેતા

જશોદા ! તારા કાનુડાને સાદ કરીને વાર રે;

આવડી ધૂમ મચાવે વ્રજમાં, નહિ કોઈ પૂછણહાર રે ?… જશોદા.

શીંકું તોડ્યું, ગોરસ ઢોળ્યું, ઉઘાડીને બાર રે;
માખણ ખાધું, વેરી નાંખ્યું, જાન કીધું આ વાર રે … જશોદા.

ખાંખાખોળા કરતો હીંડે, બીએ નહીં લગાર રે;
મહી મથવાની ગોળી ફોડી, આ શાં કહીએ લાડ રે …. જશોદા.

વારે વારે કહું છું તમને, હવે ન રાખું ભાર રે;
નિત ઊઠીને કેટલું સહીએ ? રહેવું નગર મુઝાર રે … જશોદા.

‘મારો કાનજી ઘરમાં હુતો, ક્યારે દીઠો બહાર રે ?
દહીં-દૂધનાં માટ ભર્યાં પણ ચાખે ન લગાર રે … જશોદા.

શોર કરંતી ભલી સહુ આવી ટોળે વળી દશ-બાર રે !
નરસૈંયાનો સ્વામી સાચો, જૂઠી વ્રજની નાર રે’ …. જશોદા.

– નરસિંહ મહેતા

જેટલા લાડ કૃષ્ણે એના ભક્તોને અને ભક્તોએ એને લડાવ્યા છે એ અન્ય તમામ ભગવાન માટે ઈર્ષ્યાજનક છે.  નરસિંહ મહેતાના આ ખૂબ જાણીતા પદમાં ગોપી અને યશોદાના કલહસ્વરૂપે અનન્ય ક્હાન-પ્રેમ ઉજાગર થયો છે.  નટખટ કાનુડો એના તોફાન માટે જાણીતો છે. એ શીંકાં તોડે છે, માખણ ખાય ન ખાય અને વેરી નાંખે છે, દહીં વલોવવાની મટકી પણ ફોડી નાંખે છે અને છતાં છાતી કાઢીને કોઈથીય બીતો ન હોય એમ ફરે છે. ગોપીઓ હવે આ નગરમાં રહેવું અને રોજેરોજ અને કેટલું સહેવું એવો પ્રશ્ન કરે છે ત્યારે માતા યશોદા મારો કાનુડો તો ઘરમાં જ હતો એમ કહીને વળી એનું જ ઉપરાણું લે છે. વાતચીતના કાકુ અને અદભુત લયસૂત્રે બંધાયેલું આ ગીત વાંચવા કરતાં ગણગણવાની જ વધુ મજા આવે છે…

(જાન કીધું = જાણીને કર્યું; મહી મથવાની ગોળી = દહીં વલોવવાની માટલી; મુઝાર = અંદર, માં)

મારી હૂંડી સ્વીકારો મહારાજ – નરસિંહ મહેતા

મારી હૂંડી સ્વીકારો મહારાજ રે, શામળા ગિરધારી

મારી હૂંડી શામળીયાને હાથ રે, શામળા ગિરધારી

સ્થંભ થકી પ્રભુ પ્રગટીયા, વળી ધરીયા નરસિંહ રૂપ,
પ્રહલાદને ઉગારીયો રે…
હે વા’લે માર્યો હરણાકંસ ભૂપ રે, શામળા ગિરધારી

ગજને વા’લે ઉગારીયો, વળી સુદામાની ભાંગી ભુખ,
સાચી વેળાના મારા વાલમા રે…
તમે ભક્તો ને આપ્યા ઘણા સુખ રે, શામળા ગિરધારી

પાંડવની પ્રતિજ્ઞા પાળી, વળી દ્રૌપદીના પૂર્યા ચીર,
નરસિંહ મેહતાની હૂંડી સ્વીકારજો રે…
તમે સુભદ્રા બાઇના વિર રે, શામળા ગિરધારી

રેહવાને નથી ઝુંપડું, વળી જમવા નથી જુવાર,
બેટા-બેટી વળાવીયા રે…
મેં તો વળાવી ઘર કેરી નાર રે, શામળા ગિરધારી

ગરથ મારું ગોપીચંદન વળી તુલસી હેમ નો હાર,
સાચું નાણું મારે શામળો રે…
મારે મૂડીમાં ઝાંઝ-પખાજ રે, શામળા ગિરધારી

તિરથવાસી સૌ ચાલીયા વળી આવ્યા નગરની બહાર,
વેશ લીધો વણીકનો રે…
મારું શામળશા શેઠ એવું નામ રે, શામળા ગિરધારી

હૂંડી લાવો હાથમાં વળી આપું પૂરા દામ,
રૂપીયા આપું રોકડા રે…
મારું શામળશા શેઠ એવું નામ રે, શામળા ગીરધારી

હૂંડી સ્વીકારી વા’લે શામળે વળી અરજે કિધાં કામ,
મેહતાજી ફરી લખજો રે…
મુજ વાણોત્તર સરખાં કામ રે, શામળા ગિરધારી

મારી હૂંડી સ્વીકારો મહારાજ રે, શામળા ગિરધારી
મારી હૂંડી શામળીયાને હાથ રે, શામળા ગિરધારી

दर्शन दो घनश्याम, नाथ मोरी अंखियां प्यासी रे

दर्शन दो घनश्याम, नाथ मोरी अंखियां प्यासी रे

मन मंदिर की ज्योति जगा दो घट घट वासी रे

दर्शन दो घनश्याम, नाथ मोरी अंखियां प्यासी रे

मंदिर मंदिर मूरत तेरी

फिर भी ना दीखे सूरत तेरी

युग बीते, ना आई मिलन की पूरनमासी रे

दर्शन दो घनश्याम, नाथ मोरी अंखियां प्यासी रे

द्वार दया का जब तू खोले

पंचम स्वर में गूंगा बोले

अंधा देखे, लंगड़ा चल कर पंहुचे काशी रे

दर्शन दो घनश्याम, नाथ मोरी अंखियां प्यासी रे

पानी पी कर प्यास बुझाऊं

नैनों को कैसे समझाऊं

आंख मिचौली छोड़ो अब तो

मन के वासी रे

दर्शन दो घनश्याम, नाथ मोरी अंखियां प्यासी रे

वन्दे मातरं वन्दे मातरम्

वन्दे मातरं वन्दे मातरम्
सुजलां सुफलां मलयज शीतलाम्
शश्य श्यामलां मातरं वन्दे मातरम्.
सुब्रज्योत्स्ना पुलकित यामिनीम्
पुल्ल कुसुमित द्रुमदल शोभिनीम्
सुहासिनीं सुमधुर भाषिनीम्
सुखदां वरदां मातरं वन्दे मातरम्.
I bow to thee, Mother,
richly-watered, richly-fruited,
cool with the winds of the south,
dark with the crops of the harvests,
The Mother!
Her nights rejoicing in the glory of the moonlight,
her lands clothed beautifully with her trees in flowering bloom,
Sweet of laughter, sweet of speech,
The Mother, giver of boons, giver of bliss.