हम हस रहे थे वोह देख रहे थे

हम हस रहे थे वोह देख रहे थे

हम रो रहे थे वोह मना रहे थे

हम उदास थे वोह खुसीयां दे रहे थे

हम सो रहे थे वोह रक्षण कर रहे थे

हम डरके मारे छुप रहे थे वोह बचा रहे थे

हमने पत्थर उठाया बचने के लीये वोह चल दीये अब तुं ही लड ले

हमें अपना  बचाव करना चाहीये मगर लडना नही चाहीये

सब कुछ उपर वाले छोड दें  वोह सब संभाल लेगा 

बस कार्य करते रहे

राधे कृष्ण

tu mane bhagwan ek vardaan aapi de

[tu mane bhagwan ek vardaan aapi de

jya vase che tu mane tya sthaan aapi de]…(2)

 

[hu jivu chu ae jagat ma jya nathi jeevan

zindagi nu naam che bas boj ne bandhan]…(2)

 

[aakhri avtaar nu mandaan bandhi de

jya vase che tu mane tya sthaan aapi de]…(2)

 

[tu mane bhagwan ek vardan aapi de

jya vase che tu mane tya sthaan aapi de]…(1)

 

[aa bhoomi ma khoob gaaje paap na padgham

besuri thai jayi amari punya ni sargam]…(2)

 

[dil rubana taar nu bhangan saandhi de

jya vase che tu mane tya sthaan aapi de]…(2)

 

[tu mane bhagwan ek vardaan aapi de

jya vase che tu mane tya sthaan aapi de]…(1)

 

[jo vatan ma jya Lagi che sau kare shoshan

jom a jata koi ahiya na kare poshan]…(2)

 

[matlabi sansar nu jo daan kaapi de

jya vaseche tu mane tya sthaan aapi de]….(4)

 

tu mane bhagwan ek vardaan aapi de

[jya vaseche tu mane tya staan aapi de]…(4)

 

ભોમિયા વિના મારે ભમવા’તા ડુંગરા,

જંગલની કુંજકુંજ જોવી હતી;
જોવાં’તાં કોતરો ને જોવી’તી કંદરા,
રોતાં ઝરણાંની આંખ લ્હોવી હતી.

સૂના સરવરિયાની સોનેરી પાળે,
હંસોની હાર મારે ગણવી હતી;
ડાળે ઝૂલંત કોક કોકિલાને માળે,
અંતરની વેદના વણવી હતી.

એકલા આકાશ તળે ઊભીને એકલો,
પડઘા ઉરબોલના ઝીલવા ગયો;
વેરાયા બોલ મારા, ફેલાયા આભમાં,
એકલો, અટૂલો ઝાંખો પડ્યો.

આખો અવતાર મારે ભમવા ડુંગરિયા,
જંગલની કુંજકુંજ જોવી ફરી;
ભોમિયા ભૂલે એવી ભમવી રે કંદરા,
અંતરની આંખડી લ્હોવી જરી.

– ઉમાશંકર જોશી

હર હર મહાદેવ 

જંગલની કુંજ કુંજ જોવી હતી;

ભોમિયા વિના મારે ભમવા’તા ડુંગરા,
જંગલની કુંજ કુંજ જોવી હતી;
જોવી’તી કોતરો ને જોવી’તી કંદરા,
રોતા ઝરણાની આંખ લ્હોવી હતી.
સૂના સરવરિયાની સોનેરી પાળે,
હંસોની હાર મારે ગણવી હતી;
ડાળે ઝૂલંત કોક કોકિલાને માળે,
અંતરની વેદના વણવી હતી.
એકલા આકાશ તળે ઊભીને એકલો,
પડઘા ઉરબોલના ઝીલવા ગયો;
વેરાયા બોલ મારા, ફેલાયા આભમાં,
એકલો અટૂલો ઝાંખો પડ્યો.
આખો અવતાર મારે ભમવા ડુંગરિયા,
જંગલની કુંજકુંજની જોવી ફરી;
ભોમિયા ભૂલે એવી ભમવી રે કંદરા,
અંતરની આંખડી લ્હોવી જરી.
– ઉમાશંકર જોષી
(૨૧/૦૭/૧૯૧૧ – ૧૯/૧૨/૧૯૮૮)

નાચી અભંગે નરસિંહ-મીરાં-

જે જન્મતાં આશિષ હેમચન્દ્રની

પામી, વિરાગી જિનસાધુઓએ

જેનાં હિંચોળ્યા મમતાથી પારણાં,

રસપ્રભા ભાલણથી લહી જે

નાચી અભંગે નરસિંહ-મીરાં-

અખા તણે નાદ ચડી ઉમંગે

આયુષ્મતી લાડલી પ્રેમભટ્ટની

દ્રઢાય ગોવર્ધનથી બની જે,

અર્ચેલ કાન્તે, દલપત પુત્રે

તે ગુર્જરી ધન્ય બની ઋતંભરા 

         – ઉમાશંકર જોષી (૧૯૧૧ – ૧૯૮૮)

નરસૈયો ને દત્ત બિરાજે

નરસૈયો ને દત્ત બિરાજે જ્યાં ગિરનારી ઝાડી છે....૨

ડુંગરા ખૂંદે ડાલામથ્થા જેની ડણકું (બૂમો) કાઠીયાવાડી છે...

પરબ, સતાધાર, વીરપુર, પાળીયાદ ને બગદાણે જે હરિહર ની હાકલ કરે ઈ રોટલો કાઠીયાવાડી છે....

સંત સુરા ને દાતારો વળી સુદામા ને કેમ ભૂલું...૨

મરી જાઉં પણ માગું નહી ઈ ટેક કાઠીયાવાડી છે.... ૨ 

ખાંમભીયે ખાંમભીયે સીંદુરીયો જ્યાં રંગ કાઠીયાવાડી  છે....૨

રા રાખીને દીકરો દીધો ઈ જંગ કાઠીયાવાડી છે...

ના ખાવાનું ખાવા માંગ્યું ઈ મહેમાન મહા ભરાડી છે...2

ખાંન્ડળીયે જે ખંડાણો એનો બાપ કાઠીયાવાડી છે....

અહિંસા તણી આંધી ફૂંકી ઈ માણસ કાઠીયાવાડી છે....

નરસૈયો ને દત્ત બિરાજે જ્યાં ગિરનારી ઝાડી છે....૨